Een onbekende trein

Gisteren schreef ik vast beraden dat ik naar de zee zou gaan. Ik was er helemaal klaar mee, De stad, die mensen, die drukte, alles. Maar toen ik 's avonds in bed lag vond het vooruit zich om de hele dag alleen te zijn me toch niet meer zo aantrekkelijk dus besloot ik om aan mijn zus Laura te vragen of zij mee wou. Haar antwoord was ja maar ze kon niet naar de zee want dat is iets te ver en dan zouden we niet op tijd terug zijn voor wat ze vanavond ingeplant heeft.

 Uiteindelijk besloten we dus om onze rugzak in te pakken met een lunch, een boek, een pick nick kleed, wat stiften, een dagboek en een camera en naar het station te gaan. We wisten nog niet waar we heen wouden maar dat zouden we dan wel zien als we eenmaal voor het vertrek bord stonden in de inkom hal van het station

Eenmaal aangekomen stapten we op een vage trein die in allemaal vage, onbekende dorpen zou stoppen en gingen we op naar de velden, de bomen, de vogels: De Natuur.

Nu is het zo dat ik een soort ziekte heb dat zodra ik me gelukkig voel,ik de drang heb om foto's te maken. Ik had me daar ook op voorbereid want ik wist dat het zou komen dus ik had mijn camera helemaal opgeladen en ik het voor vakje van mijn tas opgeborgen zodat ik hem snel zou kunnen grijpen wanneer ik die behoefte had. Maar toen het moment eenmaal daar was weigerde mijn normaal heel trouwe camera op te starten. Ik besloot om gebruik te maken van mijn Ipod, dat verklaart waarom mijn foto's niet zo een mooie kwaliteit hebben.

Toch ben ik heel blij met de getrokken plaatjes. Er zitten er een paar tussen die ik misschien ga gebruiken om de lay out van mijn blog een update te geven want al die foto's van 2 jaar geleden, dat is toch niet echt heel erg up to date.

Ik hoop dat het leuk is om naar deze foto's te kijken en dathet gevoel dat wij ervaarden over komt op de beelden.
Liefs Maaike