Wieke belde me op messenger. Ze zei dat ze het logischer vond om me zo tebellen dan gewoon op mijn telefoon omdat ze al wist dat ik daarop nooit zou opnemen. Ze vroeg of ik iets aan het doen was en ik moest bekennen van niet. Haar volgende vraag was of ik zin had om op de fiets te springen, naar het justitie paleis te fietsen en daar naar de zonsondergang over Brussel te kijken. Ik zei dat ik daar zeker wel zin in had, pakte mijn camer, een stukje cake dat nogover was van mijn baksel van de vorige dag en sprong op de fiets.
Toen ik aankwam zat wieke daar al. Ze zei dat ze zich op dat moment zo vrij en gelukkig voelde. Ik begreep precies wat ze voelde, en het was gek want ze zei wat ik op dat moment ervaarde. We aten de cake en begonnen te brainsormen over "ons Project'', wat het onderwerp van al onze gesprekken zou worden in de weken die nog moesten komen.
Het '' project'' is (nog) niet gerealiseerd, maar wat wil je? als je je vrij en gelukkig voelt krijg je dat soort wilde plannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten